De grond waarop we bouwen
Januar 19, 2013
Het stukje grond bevindt zich -hoe idyllisch- aan de rand van het dorpje en grenst aan een klein natuurgebied. We kennen het goed; we gingen er vroeger vaak wandelen met de kinderen. Voor bezoek uit Nederland behoorde een wandelingetje door de velden tot het standaardprogramma. Een klein klimmetje en je kijkt uit over het prachtige Nahedal, een heerlijk stukje Rheinland Pfalz. Als je op de A61 rijdt en het dorpje zoekt: het ligt precies onder het Sonnenloch en je ziet het al van verre. Op de een of andere manier schijnt hier namelijk bijna altijd de zon. Dat komt door de ligging ten opzichte van de Hunsrück, het Taunusgebergte en het Rhȏnedal. Heb ik me laten vertellen. Een gemoedelijk dorpje met een kerk, een bakker, een uitstekend restaurant, heel veel wijnboeren, een bank en stilte.
de boom
Op de hoek van het stukje land staat een walnotenboom – misschien wel de bekendste walnotenboom van het dorp, want eenieder die hier langs komt om de hond uit te laten haalt een paar noten uit de boom. Over een goede week zal de boom van ons zijn – de noten waarschijnlijk niet.
hoe het -alweer!- zover kwam…
Tja, verleden week kwamen we tijdens een van onze omzwervingen heel toevallig in dit straatje terecht en toen viel ons oog op een wapperend briefje dat met een punaise aan een paaltje geprikt was. ,Zu verkaufen, Tel: xxxx‘. We vielen als een blok voor het uitzicht, de ligging, en het idee dat we zouden kunnen bouwen in het dorp waar we al eerder met zoveel plezier hebben gewoond, waar onze jongste is geboren en de twee oudsten naar (kleuter-)school gingen. Waar onze vrienden wonen (tenminste; onze Duitse vrienden). Waar we geen vliegtuigen horen. Waar de zon bijna altijd schijnt.
Zo gebeurde het dat we een kwartier later naast elkaar op een vreemde bank in een vreemd huis zaten en onderhandelden met de huidige eigenaars. Bij het horen van mijn stem (nou ja, mijn accent) herkende de vrouw des huizes mij direct – ze had vroeger cursussen bij mij gevolgd. Dat voelt echt bijna als thuiskomen!
Om een lang verhaal kort te houden: (nu ja, relatief kort dan, gezien de enorme stap die dit voor ons betekent) we hebben het stuk grond gekocht en eind van de maand gaan we naar de notaris.
Nou moe… nu wordt het toch weer het dorpje 🙂 Ik hoop dat julie vinden wat julie helemaal happy maakt op julie ouwe dag!
Het ziet er erg leuk en uit! (tussen al die bosjes)
Leuk idee met dat bloggen trouwens 🙂
Geweldig!! Gelukt!! Gefeliciteerd!!! Liefs Truus
Zo jullie durfen, gefeliciteerd, moet je nog wel je huidige huis kwijt zien te raken.
we wonen op een tamelijk gewild plekje, zal wel lukken hoor.
Helemaal te gek !
Oude tijden herleven,ik heb er heel wat wandelingen gemaakt met
Irene en Steven.
Liefs en proficiat !!!
Ja, het is links de hoek om bij ons oude huis; de straat van de school, maar dan omhoog, de andere kant op.
Oooh dan weet ik geloof ik waar het is!
Daar stond aan de linker kant van de weg iets van 50m omhoog een enkel groot wit huis in een mooi houten frame, of vergis ik me?
Die weg is best steep!
Hop terug naar Duitsland! Meer info, meer foto’s!
haha, voor een klein jongetje lijkt het misschien wel 50 meter hoog, maar zo hoog is het niet hoor. Als ik weer min Müsa ben zal ik een foto van de straat maken.